Αγγελική Ράδου,
''Οι σκοτεινές ιστορίες του νεαρού Πόε''


συνέντευξη στον Δημήτρη Αργασταρά


Αγγελική, πώς ξεκίνησε η επαφή σου με το γράψιμο ; Σου άρεσε πάντα η λογοτεχνία του φανταστικού ;

Είχα από παιδί μια κλίση σε ο,τιδήποτε σκοτεινό. Έβλεπα φανατικά τις σειρές "Tales from the Crypt" και "Friday the 13th", διάβαζα "Ανατριχίλες" αλλά δεν σκάρωνα ιστορίες από μικρή. Ξεκίνησα να γράφω για το περιοδικό "Θεός&Θρησκεία" των εκδόσεων Τερζόπουλου όταν ήμουν στο δεύτερο έτος των σπουδών μου στη δημοσιογραφία. Το 2002 άρχισε η συνεργασία μου με τα περιοδικά "Strange" και "Μυστική Ελλάδα" που κράτησε αρκετά χρόνια και μου έδωσε την ευκαιρία να συμμετάσχω και σε δύο συλλογικά έργα των εκδόσεων Αρχέτυπο.

Πώς γεννήθηκε η ιδέα για τις περιπέτειες του νεαρού Έντγκαρ Άλλαν Πόε ; Ήταν από την αρχή ξεκάθαρες οι προθέσεις σου για αυτό που ήθελες να γράψεις ή “χτίστηκε” σταδιακά ;

Από την εποχή που συνεργαζόμουν με τα περιοδικά του Αρχέτυπου, έλεγα στον φίλο-συγγραφέα Αντώνη Αντωνιάδη, ο οποίος ήταν τότε αρχισυντάκτης στη Μυστική Ελλάδα, ότι ήθελα να γράψω κάτι για τον Πόε. Εκείνος με παρότρυνε, εγώ διάβαζα βιογραφίες και βιβλία για τον συγγραφέα, αλλά το timing δεν ήταν σωστό. Χαθήκαμε με τον Αντώνη, τα περιοδικά άλλαξαν, σταμάτησα και γω να γράφω. Το 2010 ο Αντώνης με βρήκε μέσω facebook και μου πρότεινε να δουλέψουμε μαζί πάνω σε μια δική του ιδέα, μιας και εκείνος ήθελε να προχωρήσει με το μυθιστόρημα που ήδη έγραφε. Έτσι προέκυψε το θρίλερ "Δαιμόνιος Βάκχος", η πρώτη για μένα σοβαρή προσπάθεια να γράψω λογοτεχνία.

Όταν τελείωσε το βιβλίο, επέστρεψε η επιθυμία μου να γράψω για τον “άρχοντα του μακάβριου”, κι ενώ ψαχνόμουν, ο Αντώνης μου έδωσε τη λύση χαζεύοντας τα δύο γεμάτα ράφια με βιβλία του Πόε. "Αφού τον αγαπάς τόσο πολύ, γιατί δεν φτιάχνεις μια ιστορία με τον συγγραφέα σε παιδική ηλικία;" μου είπε σε μια από τις σπάνιες επισκέψεις του απ' τη Θεσσαλονίκη. Η ιδέα με χτύπησε σαν κεραυνός κι έτσι γεννήθηκε ο νεαρός Πόε. Η πρόθεση μου ήταν από την αρχή να γράψω πρωτότυπες ιστορίες με ήρωα τον συγγραφέα, κι όχι την παιδική εκδοχή των διηγημάτων του. Οι λεπτομέρειες που αναφέρονται στα δικά του έργα και θα αναγνωρίσει ένας φανατικός αναγνώστης του Πόε, είναι περισσότερο για να κάνουν το βιβλίο πιο ελκυστικό στα "μεγάλα" παιδιά που έχουν διαβάσει και αγαπήσει τις ιστορίες του. Είναι ωστόσο δοσμένες με τέτοιο τρόπο, που δεν θα εμποδίσουν κάποιον που δεν έχει διαβάσει ποτέ Πόε, να απολαύσει και να κατανοήσει την ιστορία.

Πόσο εύκολο ήταν να χειριστείς έναν πρωταγωνιστή όπως ο Πόε, και μάλιστα σε μικρή ηλικία; Στο βιβλίο επιχειρείς, πολύ επιτυχημένα κατά την γνώμη μου, να εμβαθύνεις στην ανθρώπινη πλευρά του και να εξηγήσεις κάποιες πλευρές της ψυχολογίας του.

Είχα απ' την αρχή ένα μεγάλο αίσθημα ευθύνης, επειδή ακριβώς έγραφα για υπαρκτό πρόσωπο. Δεν ήθελα να κάνω του κεφαλιού μου ή να γράψω ανακρίβειες, τουλάχιστον όσον αφορά τα βιογραφικά του στοιχεία. Πριν ξεκινήσω την ιστορία, διάβασα ξανά ένα μεγάλο μέρος των διηγημάτων του και μελέτησα το βιβλίο "A Critical Biography" του Quinn, το οποίο αναφέρει εξονυχιστικές λεπτομέρειες για τη ζωή του Πόε στο σχολείο και όχι μόνο. Σε αυτές τις πληροφορίες στηρίχτηκα για να στήσω το χαρακτήρα του και χαίρομαι που βρήκες την προσπάθεια επιτυχημένη. Σε κάποιο σημείο του βιβλίου μου γράφω ότι ο Πόε μάγευε του συμμαθητές του με την εξαίσια φωνή του, όταν αφηγούνταν μια ιστορία. Αυτό ήταν κάτι που είχα φανταστεί εγώ, αλλά διαβάζοντας τη βιογραφία του, έπεσα τυχαία πάνω στην πληροφορία ότι ο Πόε είχε πράγματι μια γοητευτική φωνή! Το πήρα ως καλό οιωνό και συνέχισα να αναπτύσσω την σύλληψη που είχα για τον χαρακτήρα.


Το βιβλίο κατατάσσεται στην κατηγορία της παιδικής-εφηβικής λογοτεχνίας. Το περιεχόμενό του, από την άλλη, περιλαμβάνει και αρκετό σκοτάδι –ένεκα και του ήρωά του– και μια-δυο σκηνές αληθινά τρομακτικές θα μπορούσαμε να πούμε. Σε προβλημάτισε αυτό όσον αφορά στην προσέγγιση του πιο μικρού ηλικιακά κοινού ;

Ήξερα από την αρχή ότι το βιβλίο δεν θα είναι για πολύ μικρά παιδιά και δεν ήθελα να παρεκκλίνω απ' την αρχική μου ιδέα, ώστε να απευθύνεται σε μεγαλύτερο κοινό. Θα έπρεπε να αφήσω έξω τη ζοφερή ατμόσφαιρα της Αγγλίας του 19ου αιώνα, τους σκοτεινούς θρύλους της εποχής και τα σκοτάδια του νεαρού Πόε. Κρίμα θα ήταν!

“Θα ζήσεις και άλλες περιπέτειες με τους φίλους σου” λέει ο Μάθιου στον Έντγκαρ στο τέλος του βιβλίου, ενώ και στην ράχη του βιβλίου υπάρχει η αντίστοιχη αρίθμηση για τον πρώτο τόμο. Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν σωστά ότι οι “Περιπέτειες του νεαρού Πόε” θα αποτελέσουν σειρά ;

Πολύ σωστά! Έχω παραδώσει ήδη στον εκδότη μου το δεύτερο βιβλίο της σειράς και ελπίζω να βγει μέσα στο 2016. Δεν ξέρω πόσα θα ακολουθήσουν. Εύχομαι πολλά.


Παρατηρούμε μια έντονη κινητικότητα τον τελευταίο καιρό, κυρίως όσον αφορά σε νέους συγγραφείς. Εσύ πώς βλέπεις την σκηνή της ελληνικής φανταστικής λογοτεχνίας ;

Είναι ελπιδοφόρο να δίνεται εκδοτική στέγη σε νέες φωνές της φανταστικής λογοτεχνίας και ελπίζω να υπάρξουν κι άλλοι εκδότες που θα τολμήσουν με αυτό το είδος. Φέτος το 'χω βάλει στόχο να διαβάσω περισσότερη φανταστική λογοτεχνία από Έλληνες συγγραφείς και έχω ήδη κάνα δύο βιβλία που με περιμένουν.

Ποιές είναι οι αναγνωστικές σου προτιμήσεις αυτή την περίοδο;

Τώρα διαβάζω τα "Έθιμα Ταφής" της Χάνα Κεντ και τη "Γυναίκα με τα άσπρα" του Γουίλκι Κόλλινς. Προσπαθώ να διαβάζω απ' όλα τα είδη αν και είμαι φαν της λογοτεχνίας τρόμου.
Επόμενα συγγραφικά σχέδια ;

Γράφω το τρίτο βιβλίο της σειράς του Πόε και έχω στο μυαλό μου μια συλλογή διηγημάτων. Επειδή όμως είμαι και μαμά ενός μωρού δεκαπέντε μηνών, προσπαθώ να μην έχω μεγάλες απαιτήσεις απ' τον εαυτό μου.


Σουζάνα Χατζηνικολάου, ''Το Αυγό του Θεού''


συνέντευξη στον Δημήτρη Αργασταρά

 
Σουζάνα, βάλε μας λίγο στον μύθο και το κλίμα του καινούριου σου βιβλίου. Τι γίνεται στο “Αυγό του Θεού” ;

Γεια σου Δημήτρη. Κατ' αρχήν θα ήθελα να σε ευχαριστήσω για τη συνέντευξη αυτή.

Το «Αυγό του Θεού» είναι μυθιστόρημα φαντασίας εμπνευσμένο από την Ιερά Εξέταση και το κυνήγι των μαγισσών του Μεσαίωνα. Επικεντρώνεται στις έννοιες της θρησκείας, της πίστης, της αμαρτίας, του σκοταδισμού και της δεισιδαιμονίας, με δεδομένη την ύπαρξη του Θεού.

Η υπόθεση εξελίσσεται στη φανταστική ήπειρο της Νεβάντε, η οποία βρίσκεται υπό την εξουσία του Μεγάλου Αρχιερέα Ζεσπίλκα και του ιερατείου του. Η έδρα του Αρχιερέα βρίσκεται στη Βαγιαμόρεν, την πρωτεύουσα.

Το ιερατείο και ο Αρχιερέας διοικούν τη θεοκεντρική κοινωνία της Βαγιαμόρεν, και μέσω αυτής όλη τη Νεβάντε, με τη δύναμη της πίστης και του φόβου των δαιμόνων. Οι Κανόνες και οι Ιεροί Νόμοι καθορίζουν κάθε τομέα της ζωής των κατοίκων και είναι ιδιαίτερα αυστηροί και καταπιεστικοί. Οτιδήποτε έρχεται σε αντίθεση με τους κανόνες αυτούς θεωρείται αμαρτία και άγγιγμα του Κακού που πρόκειται να προκαλέσει την οργή του Θεού. Μέσα στη Βαγιαμόρεν η δύναμη του Αρχιερέα είναι απόλυτη και αδιαμφισβήτητη και ο λόγος του είναι η μόνη αλήθεια. Όσοι παραβιάζουν τον Ιερό Νόμο σημαδεύονται με τη Σφραγίδα, ένα σύμβολο που θεωρείται δαιμονικό, και εξορίζονται για πάντα από την πόλη. Στην υπόλοιπη Νεβάντε θεωρούνται δαιμονισμένοι και καταραμένοι και καταδιώκονται από κάθε κατοικημένο μέρος. Ο μέσος όρος ζωής ενός εξορίστου είναι περίπου δώδεκα μήνες.

Εκείνοι που επιχειρούν να επιστρέψουν στη Βαγιαμόρεν λιθοβολούνται.

Η ιστορία αρχίζει με την επιστροφή του κεντρικού ήρωα, που είναι εξόριστος, πίσω στη Βαγιαμόρεν, μετά από τέσσερα χρόνια εξορίας.



Έχουν περάσει τρία χρόνια από την έκδοση του πρώτου σου μυθιστορήματος “Ίριδα, η πόλη της ψυχής μας”. Ανάμεσα σε αυτό και στο “Αυγό του Θεού”, τί θα έλεγες ότι έχει αλλάξει και τί έχει παραμείνει ίδιο στον δικό σου τρόπο δουλειάς ;

Θεωρώ το «Αυγό» ως την καλύτερη δουλειά μου μέχρι τώρα. Απευθύνεται σε αναγνώστες μεγαλύτερης ηλικίας, ενώ η «Ίριδα» ήταν για μικρότερους. Ο φανταστικός του κόσμος είναι πολύ πιο ολοκληρωμένος, με την ιστορία του, τη θεολογία του, τους μύθους του, τα τραγούδια και τις παραδόσεις του, κι αυτό πιστεύω ότι συμβάλλει στην αληθοφάνειά του. Η ανάγνωση έχει έτσι τη μορφή ταξιδιού. Ήταν ένα δύσκολο εγχείρημα, αλλά θεωρώ ότι το αποτέλεσμα είναι επιτυχές. Ξαναδιαβάζοντας και τα δύο, θα έλεγα ότι το «Αυγό» είναι πιο ώριμο ως προς τον τρόπο γραφής, πιο γρήγορο και σφιχτοδεμένο, και προσεγγίζει περισσότερο την ανθρώπινη φύση. Μπορεί να ακούγεται οξύμωρο, αλλά είναι λιγότερο «παραμύθι». Όχι ότι η «Ίριδα» δεν σημαίνει πολλά για μένα, αλλά είναι λογικό όσο περισσότερο γράφει κανείς τόσο να αλλάζει και, πιστεύω, να βελτιώνεται. Εκείνο που έχει παραμείνει ίδιο είναι η πίστη στις ίδιες αξίες, τη φιλία, την αγάπη, το θάρρος, τη συγχώρεση. Αξίες που όλοι ψάχνουμε στην καθημερινότητά μας και για τις οποίες θέλουμε να διαβάζουμε.

Στο καινούριο σου βιβλίο μας παρουσιάζεις λοιπόν τον κόσμο της Νεβάντε, μια θεοκρατική κοινωνία όπου κυριαρχούν η δεισιδαιμονία και ο θρησκευτικός φανατισμός. Τί σε ώθησε να γράψεις για έναν τέτοιο κόσμο ; Ήταν αυτό το στοιχείο η κινητήρια έμπνευση για την συγγραφή ;

Ναι, με ενδιαφέρει πάρα πολύ το θέμα της θρησκείας και της πίστης. Θεωρώ ότι είναι έννοιες παρεξηγημένες στη σύγχρονη κοινωνία, γι' αυτό και έπλασα μια νέα θεολογία ώστε να μπορώ να μιλήσω για αυτές ελεύθερα. Πιστεύω πολύ στον Θεό. Όμως υπάρχουν ομοιότητες ανάμεσα στον κόσμο της Νεβάντε και στον δικό μας. Ειδικά με όλα όσα συμβαίνουν τελευταία, βλέπουμε ότι ο θρησκευτικός φανατισμός έχει πάρει επικίνδυνες διαστάσεις. Παρεμβαίνει και επηρεάζει πλέον αρνητικά τις σχέσεις μεταξύ μας, τις σχέσεις μεταξύ πληθυσμιακών ομάδων, κρατών, ηπείρων. Χρησιμοποιείται για να καλλιεργήσει μίσος, εχθρότητα και μισαλλοδοξία, προκαλώντας ακόμα και εγκλήματα. Η πίστη έχει χάσει έτσι την ουσία της και η θρησκεία έχει αποκτήσει αρνητική έννοια, πράγμα που θεωρώ εντελώς λάθος και συχνά παρεξήγηση. Έχουμε ξεχάσει ότι ο σκοπός της είναι να ενώνει και όχι να χωρίζει, να καλλιεργεί την αλληλεγγύη και την αλληλοκατανόηση. Κι αυτό τονίζεται ιδιαίτερα στο «Αυγό», γιατί πιστεύω ότι, όπως λέει και ένας χαρακτήρας της ιστορίας, «η αλληλεγγύη είναι το μεγαλύτερο όπλο των ανθρώπων απέναντι στο Κακό».


Επίσης, ο κόσμος της Νεβάντε έχει την δική του μυθολογία, με τους θεούς του, τις γεννήσεις και τις αντιπαλότητές τους, με τα τραγούδια του κτλ. Πόσο σημαντικό είναι για σένα το στοιχείο της κοσμοπλασίας του φανταστικού σου κόσμου και πώς προχωράς στο “χτίσιμό” της ;

Ήταν πάντα σημαντικό, αλλά στο «Αυγό» πιστεύω ότι αποτελεί πλέον τον κεντρικό του πυρήνα. Χωρίς αυτή την κοσμοπλασία δε θα γινόταν να γραφτεί. Οι Θεοί και οι ιστορίες τους δένονται με εκείνες των ανθρώπων, γι' αυτό και είναι απαραίτητο να είναι πλήρεις. Επιπλέον, όπως είπα και πριν, αυτό συμβάλλει στο να γίνεται η ιστορία πιο αληθινή.

Η αλήθεια είναι ότι παρασύρομαι πολύ στον φανταστικό κόσμο όταν γράφω και θέλω να υπάρχουν τέτοιες απεικονίσεις της πραγματικότητάς του. Δε θα ήταν υπερβολή να σου πω ότι ορισμένα στοιχεία όπως τραγούδια, ύμνοι και θρύλοι, απλά αναδύθηκαν και παρουσιάστηκαν από μόνα τους καθώς προχωρούσε η συγγραφή. Για παράδειγμα, είναι αναπόφευκτο τη στιγμή που βρίσκεσαι μέσα σ΄ έναν ναό να μην ακούς τον ύμνο που ψάλλεται. Έχει να κάνει με το πόσο ζεις την ιστορία. Άλλα στοιχεία, πάλι, βγαίνουν δύσκολα και χρειάζονται το χρόνο τους για να εμφανιστούν. Κάποιες φορές μπορεί να κολλάω σε κάτι και να προσπαθώ, και να μη μπορώ να το βρω. Τότε θέλει υπομονή και αφοσίωση, και αναμονή. Το τραγούδι του «Χάνκε και του Γίγαντα», για παράδειγμα, που το σκεφτόμουν δεκαπέντε μέρες και δε μπορούσα να το συντάξω, τελικά μου ήρθε ουρανοκατέβατο ολόκληρο στις 2 το πρωί που ξύπνησα, και σηκώθηκα και έγραφα στίχους μέσα στη νύχτα για να μην το ξεχάσω. :)

Νομίζω πως σημαντικό ρόλο στα βιβλίο σου έχει ο εσωτερικός κόσμος των ηρώων σου, έχω την αίσθηση πως νοιάζεσαι ιδιαίτερα για αυτό. Εδώ έχουμε τον Φίλκε που έχει βιώσει με ιδιαίτερα έντονο τρόπο τις συνέπειες του θρησκευτικού Νόμου και αυτό έχει επηρεάσει τον χαρακτήρα του. Μίλησέ μας λίγο για τον τρόπο που βλέπεις τους ήρωές σου.

Όπως όλοι όσοι γράφουν, όλοι αυτοί οι ήρωες είναι μέσα στο κεφάλι μου. :) Γι' αυτό και σε όλους υπάρχει κάτι από μένα. Κατά κύριο λόγο, όμως, κάνουν του κεφαλιού τους, ανάλογα με το χαρακτήρα τους. Όσον αφορά τον Φίλκε συγκεκριμένα, δεν είμαι σίγουρη ότι στη θέση του θα έκανα τις ίδιες επιλογές. Αλλιώς βλέπει κανείς τα πράγματα από την απόσταση του συγγραφέα που είναι παντοδύναμος και, τελικά, ελέγχει τη μοίρα, και αλλιώς όταν τα γεγονότα τον επηρεάζουν τόσο άμεσα. Στον Φίλκε όλοι θα λέγαμε «ναι, αυτό πρέπει να κάνεις, αυτό είναι το σωστό», αλλά θα το κάναμε πραγματικά στη θέση του; Αυτό σηκώνει συζήτηση. Επιπλέον, δεν είμαι σίγουρη αν η περιπέτεια αυτή έχει επηρεάσει το χαρακτήρα του ή απλώς τον έχει ωριμάσει. Ίσως να φαίνεται κάποια απάντηση στο τέλος της ιστορίας.

Όσον αφορά τους ήρωες γενικά, αυτό που με ενδιαφέρει ιδιαίτερα να δείξω στο «Αυγό» είναι ο τρόπος που η ανατροφή μας, με τις αξίες που διδασκόμαστε και τα πιστεύω που μεταλαμπαδεύονται μέσα μας, επηρεάζει το χαρακτήρα μας και έτσι, τη μοίρα μας. Επίσης, κατά πόσο οι δυσκολίες της ζωής μπορούν να μας αλλάξουν προς το καλύτερο ή το χειρότερο. Ο εσωτερικός κόσμος των ηρώων δημιουργεί τα κίνητρά τους, που είναι η κινητήριες δυνάμεις της ιστορίας. Χωρίς τα κίνητρα αυτά ο φανταστικός κόσμος μένει ακίνητος σαν φωτογραφία. Μόλις εμφανιστούν τα κίνητρα, αρχίζει να ζωντανεύει. Επομένως θα πρέπει να εξηγηθεί ο ψυχισμός των ηρώων που τα προκαλεί όλα αυτά.

Υπάρχουν αγαπημένοι συγγραφείς και αγαπημένα έργα που θεωρείς ότι σε έχουν επηρεάσει;

Έχω πάρα πολλούς αγαπημένους συγγραφείς και είναι δύσκολο να πω αν έχω επηρεαστεί από κάποιον συγκεκριμένα. Αυτό που σίγουρα με έχει επηρεάσει είναι τα παραμύθια. Είμαι φανατική των παραμυθιών και πιστεύω ότι περιέχουν πανανθρώπινες αλήθειες και διαχρονικές αξίες δοσμένες με τρόπο τέτοιο που να περνούν κατευθείαν στο υποσυνείδητο, τόσο το ατομικό όσο και το συλλογικό. Τα παραμύθια και τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, τα οποία επίσης αγαπώ ιδιαίτερα. Τα adventures και τα RPGs βοηθούν στο να συνειδητοποιήσεις πώς είναι ένας ολοκληρωμένος φανταστικός κόσμος και τί θα πρέπει να περιλαμβάνει η περιγραφή του. Κάτι άλλο που με έχει επηρεάσει είναι η μελέτη της παράδοσης και των διαφόρων θρησκειών και πολιτισμών. Το αυγό, για παράδειγμα, είναι ένα σύμβολο που υπάρχει σε πάρα πολλές θρησκείες και μυθολογίες. Στην Αιγυπτιακή θεολογία, στον Ινδουισμό, στην αρχαία Περσική μυθολογία, στην Αρχαιοελληνική μυθολογία, ακόμα και στο Χριστιανισμό με τα κόκκινα αυγά του Πάσχα. Όσο διαβάζει κανείς και μαθαίνει, τόσο πιθανότερο είναι να σκεφτεί κάτι, να δημιουργηθεί μια μικρή ιδέα που μπορεί στη συνέχεια να εξελιχθεί σε μια εντελώς αυτόνομη ιστορία.

Κάποιο βιβλίο που διάβασες και σκέφτηκες ότι αυτό θα ήθελες να το γράψεις εσύ ;

Το “Lord of the Flies” του William Golding. Αυτό το βιβλίο με συγκλόνισε. Το έχω διαβάσει τρεις φορές και μετά σταμάτησα, γιατί μου προκαλεί πολύ μεγάλη αναστάτωση με την κυνική του ματιά στην ανθρώπινη φύση.

Αναρωτιέμαι αν παρακολουθούσες φανατικά το “Game of Thrones”, και αν ναι, ποιός ήρωας/ηρωίδα ήταν ο αγαπημένος/η σου ;

Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω καταφέρει να το παρακολουθήσω λόγω έλλειψης χρόνου. Ίσως το κάνω κάποια στιγμή γιατί έχω ακούσει πολύ καλά λόγια. Για να είμαι ειλικρινής όμως, δύσκολα θα παρακολουθήσω μια σειρά που διαρκεί τόσο πολύ. Προτιμώ εκείνες που ολοκληρώνονται σε έναν κύκλο και δε συνεχίζουν σε επόμενο, γιατί έχω την αίσθηση ότι καμιά φορά το σενάριο «τραβιέται από τα μαλλιά» προκειμένου να συνεχιστεί η ιστορία. Μου έχει συμβεί να ξεκινήσω μια άλλη σειρά και μετά από τον δεύτερο κύκλο να θεωρήσω ότι δεν έχει νόημα, αφού δεν υπάρχει καμία κατάληξη στην ιστορία και απλά αυτή συνεχίζεται χωρίς να ξέρει ούτε εκείνος που τη γράφει πώς θα τελειώσει. Για το λόγο αυτό μου αρέσουν περισσότερο και οι ταινίες.


Στο βιβλίο αναφέρεις ευχαριστίες σε πολλά πρόσωπα. Τί feed-back δέχεσαι συνήθως από τους αναγνώστες του γραπτού σου και πόσο σε επηρεάζουν οι συμβουλές τους ;

Ευχαριστώ όλους εκείνους που είναι σημαντικοί για μένα, που ήταν δίπλα μου σε δύσκολες στιγμές, και που στήριξαν την «Ίριδα» δίνοντάς μου πίστη και ενθάρρυνση ώστε να συνεχίσω και να ολοκληρώσω το «Αυγό». Συνήθως το feed-back που δέχομαι είναι θετικό, με την έννοια ότι κάποιος που του άρεσε η Ίριδα θα επικοινωνήσει μαζί μου και θα μου το πει. Εκείνος στον οποίο δεν άρεσε απλά δε θα ασχοληθεί. Οι συμβουλές των δικών μου ανθρώπων με επηρεάζουν βέβαια, αλλά δεν μπορώ να πω το πόσο ακριβώς. Μάλλον όχι τόσο ως προς τις βασικές αρχές της ιστορίας ή την πλοκή της γιατί όταν θέλω να γράψω κάτι έτσι, το γράφω και δε με νοιάζει. Περισσότερο τις σκέφτομαι όταν αφορούν δευτερεύοντα ζητήματα.

Το “Αυγό του Θεού” είναι ομολογουμένως ένα μεγάλο σε μέγεθος βιβλίο. Σκέφτεσαι ήδη να ξεκινήσεις το επόμενο;

Αν συνέβαινε αυτό, θα ήταν ένα θαύμα. Δυστυχώς αυτή τη στιγμή μου φαίνεται αδύνατο, λόγω του ότι είμαι πλέον και μαμά. Η Νεφέλη είναι δύο χρονών και απορροφά όλο μου το χρόνο όταν δεν είμαι στη δουλειά. Είναι όμως υπέροχη και τη χαίρομαι όσο τίποτε άλλο.

Ίσως κάποια στιγμή στο μέλλον εάν θα έχω ελεύθερο χρόνο να προκύψει κάποια καινούρια ιδέα. Δεν το βλέπω όμως να γίνεται σύντομα.


- Σχόλια


Ο Σταμάτης Μαμούτος είπε...
Kαλοτάξιδο το βιβλίο της
Πέμπτη, 14 Ιανουαρίου, 2016

 Διαγραφή
Η Σουζάνα Xατζηνικολάου είπε...
Ευχαριστώ Σταμάτη! Καλή χρονιά!
Πέμπτη, 14 Ιανουαρίου, 2016
 Διαγραφή
ΑνώνυμοςΟ Ανώνυμος είπε...
Σε ποιες εκδόσεις κυκλοφορεί;
Παρασκευή, 15 Ιανουαρίου, 2016
 Διαγραφή
Ανώνυμος Ο Σταμάτης Μαμούτος είπε...
Στις εκδόσεις Κέδρος
Παρασκευή, 15 Ιανουαρίου, 2016
 Διαγραφή
Ο tzortzadams είπε...
Καλοτάξιδο... Η εγχώρια φανταστική λογοτεχνία έχει έντονη παρουσία τα τελευταία χρόνια...
Τρίτη, 19 Ιανουαρίου, 2016
 Διαγραφή

Κυκλοφόρησε το 17ο τεύχος του περιοδικού «Φανταστική Λογοτεχνία»


                    
                                         

Αναζητήστε το νέο τεύχος στο κέντρο των Αθηνών

Βιβλιοπωλεία:
Πολιτεία, Ασκληπιού 1-3 (στις εισόδους για το υπόγειο και για το ισόγειο στο τμήμα λογοτεχνίας)
Solaris, Μπόταση 6
Comicon, Σόλωνος 128
Comicstrip, Σόλωνος 125
Tilt, Ασκληπιού 37

Δισκοπωλεία:
No Remorse, Γαμβέτα 4
Metal Era, Εμμανουήλ Μπενάκη 22
Bowel of Noise, Θεμιστοκλέους 25
Le Disque Noir, Θεμιστοκλέους 29

Ανακοίνωση της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ για την διακοπή της «Αθλητικής Κυριακής» λόγω της εκλογής «Κυριάκου»


Για άλλη μια φορά,  χθες Κυριακή, η διοίκηση της δημόσιας τηλεόρασης συμπεριφέρθηκε στο τηλεοπτικό κοινό της χώρας (όπως συνηθίζει να κάνει και η «πρώτη φορά Αριστερά» κυβέρνηση μετά τον Ιούνιο) σα να επρόκειτο για μάζα υπηκόων πεμπτοκοσμικού χαλιφάτου. Η Ιστορική εκπομπή «Αθλητική Κυριακή» εκτός του ότι σταμάτησε να μεταδίδεται αλλεπάλληλες φορές, προκειμένου να βομβαρδιστούν επικοινωνιακά οι τηλεθεατές με τις εσωτερικές εξελίξεις ενός κόμματος, διακόπηκε άκομψα και πριν καν οι παρουσιαστές της προλάβουν να χαιρετίσουν το κοινό!


Εντάξει κύριε Τσακνή. Είναι προφανές ότι εσείς και το κόμμα σας δίνετε καθημερινά διαπιστευτήρια πολιτικού καθωσπρεπισμού στην Ουάσιγκτον και τις Βρυξέλλες. Και ως επίσημοι κυβερνητικοί διαπιστευμένοι αυτής της εποχής, οφείλετε να συμπεριφέρεστε όπως σας υποδεικνύουν οι εταίροι σας στους ανερχόμενους (κι ενδεχομένως μελλοντικούς) τοποτηρητές της μπανανίας, που συμβατικά ονομάζεται «Ελληνικό Κράτος».

Ωστόσο, έστω και για τους τύπους, καλό θα ήταν να λάβετε υπόψη σας ότι το αθλητικό γεγονός και θέαμα έχει για χιλιάδες Έλληνες μεγαλύτερη σημασία από τις εσωτερικές διεργασίες ενός κόμματος που εκλογικά κινείται στο 25%, που απροσχημάτιστα έχει στραφεί κατά της δημόσιας ελληνικής τηλεόρασης και που σε ολόκληρο τον πολιτικό του βίο έχει συνδεθεί με τα μελανότερα φαινόμενα της νεότερης ελληνικής ιστορίας. Ιδίως μάλιστα όταν το αθλητικό αυτό θέαμα προβάλλεται τηλεοπτικά στην προκαθορισμένη ώρα και οι τηλεθεατές του στέκονται μπροστά στους δέκτες για να το παρακολουθήσουν (κι όχι για να δουν τα μούτρα κομματικών περσόνων όπως ο Μητσοτάκης και ο Γεωργιάδης).

Συμπερασματικά η συμπεριφορά της διοίκησης της δημόσιας ελληνικής τηλεόρασης, όπως εκφράστηκε σε ζωντανό τηλεοπτικό χρόνο με την σχεδόν πραξικοπηματική διακοπή της «Αθλητικής Κυριακής», ήταν απαράδεκτη και ενδεικτική της δουλοπρέπειας που χαρακτηρίζει την αριστερή κυβέρνηση στην σχέση της με τους εκπροσώπους της εγχώριας αστικής ελίτ, της Ουάσιγκτον και των Βρυξελλών.

Δυστυχώς για αυτήν υπάρχουμε ακόμη Έλληνες που δηλώνουμε απερίφραστα ότι μας αρέσει το ποδόσφαιρο περισσότερο από την «Νέα» Δημοκρατία!

Ο Σταμάτης Μαμούτος μιλά για το παραδοσιοκρατικό, ρομαντικό κίνημα του 1841-43




Σ' αυτό το ραδιοφωνικό απόσπασμα ο Σταμάτης Μαμούτος εξιστορεί πως το ρομαντικό, παραδοσιοκρατικό, πολιτιστικό κίνημα του 1841-43, πέτυχε μέσω εύστοχων δράσεων την επαναφορά των χριστουγεννιάτικων εορτασμών και αργιών στην Βρετανία το 1844, που είχε καταργήσει η αστικοφιλελεύθερη καπιταλιστική ελίτ της πρώιμης Νεωτερικότητας.


- Σχόλια

Ο Battle Angel είπε...

Εξαιρετική η παρουσίαση, Σταμάτη!

Το στοίχημα των επόμενων ετών είναι: α) η ευρεία κατανόηση της διαφοράς μεταξύ "φιλελευθερισμού" και "συντηρητισμού" (την οποία οι "δεξιοί" αδυνατούν να κατανοήσουν...) και β) η ανάγκη επαναπροσέγγισης της πολιτικής πρότασης του συντηρητισμού μέσα από τη συνένωσή του με τον ελληνικό κοινοτισμό και μακριά από το τέρας της στείρας αντι-επιστημονικότητας που έτρεφε και θρέφει μισαλλοδοξίες, δογματισμούς, φανατισμούς και πνευματική στασιμότητα.
Κυριακή, 03 Ιανουαρίου, 2016

ΑνώνυμοςΟ Σταμάτης Μαμούτος είπε...
Battle Angel, συμφωνώ. Προσθέτω μόνο ότι η αντίθεση ανάμεσα στον Συντηρητισμό και τον Φιλελευθερισμό είναι σίγουρα δυσνόητη από τον πολιτικά και ιδεολογικά ανεπαρκή (ενδεχομένως και γκροτέσκο) μέσο Έλληνα "δεξιό",ταυτόχρονα όμως συσκοτίζεται συνειδητά και για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας από αφηγήσεις της ελλαδικής αριστεράς, η οποία -όντας σε κατάσταση ιστορικής αφασίας- εξακολουθεί να αναπαράγει την μέθοδο τσουβαλιάσματος του ρομαντικού συντηρητικού εθνικισμού με τον ιμπεριαλιστικό αστικό φιλελευθερισμό, προκειμένου να διατηρήσει το μονοπώλιο στην αντιπολίτευση του κυρίαρχου Φιλελευθερισμού.

Παρουσιάζεται έτσι το αστείο φαινόμενο οι μαρξιστές να παρουσιάζουν τον Εθνικισμό (συντηρητικό ή ριζοσπαστικό) ακόμη και τον Ρομαντισμό, ως εκδοχές του αστικού καπιταλισμού! Η γελοιότητα του επιχειρήματος αυτού γίνεται πασιφανής αν αναλογιστεί κανείς ότι οι Ρομαντικοί και οι πρώτοι εθνικιστές έδιναν την ιδεολογική μάχη τους με τον Φιλελευθερισμό και την αστική ελίτ της πρώιμης Νεωτερικότητας όταν ο Μαρξ ήταν ακόμη αγέννητος..
Κυριακή, 03 Ιανουαρίου, 2016

Κάστρα και Πολιορκητές

                                                           του Σταμάτη Μαμούτου

Διατηρώ ακόμη ολοζώντανη την ανάμνηση εκείνων των Χριστουγέννων, κάπου στο πρώτο μισό της δεκαετίας του ‘80. Οι εορταστικές διακοπές του δημοτικού σχολείου είχαν ξεκινήσει κι εγώ συνόδευα τους γονείς μου σε μια θεατρική παράσταση. Η σχέση μου με την λογοτεχνία του φανταστικού αναπτυσσόταν ήδη με γοργούς ρυθμούς. Τα comics της εποχής, διαθέτοντας εντυπωσιακά εξώφυλλα κι όμορφα σκίτσα, άνοιγαν τις θύρες για τους μυθικούς κόσμους της φαντασίας και με βοηθούσαν να αφυπνίσω το συναίσθημα της θέλησης για περιπέτεια. Οι συλλογές παραμυθιών ενστάλαζαν τις γλυκές τους αφηγήσεις στην μνήμη κι άφηναν στην καρδιά μου έναν μαγευτικό απόηχο. Κόσμοι υπερβατικοί, κρυμμένοι πίσω από το πέπλο της φθαρτής υλικής εμπειρίας, αχνοφαίνονταν καθώς έτρεχα κραδαίνοντας ξύλινα σπαθιά και κλοτσούσα μπάλες.


Ώσπου εκείνη την ημέρα, διαβαίνοντας την κεντρική λεωφόρο που οδηγούσε στο θέατρο, η ματιά μου έπεσε στην βιτρίνα ενός καταστήματος παιχνιδιών. Και κάπου εκεί ένιωσα τον χρόνο να σταματά, την πραγματικότητα να ξεθωριάζει, τις προαρχαϊκές εποχές της ηρωικής αριστοκρατίας να ζωντανεύουν..Σε όλο το εύρος της βιτρίνας ήταν απλωμένο το παιχνίδι που κυκλοφορούσε με τον τίτλο «Κάστρα και Πολιορκητές» από την ελληνική εταιρία El Greco.


Πύργοι με επάλξεις, που οι οδοντωτές κορυφές τους ένιωθα να μου γαργαλούν την καρδιά. Κάστρα με καταπέλτες. Ένας τεράστιος Μινώταυρος συνοδευόμενος από τον Δράκο της Φωτιάς, αντιμετώπιζε τον μονόφθαλμο Κύκλωπα ενώ παράμερα ορθωνόταν ο Δούρειος Ίππος. Κερασφόροι πολεμιστές ενάντια σε γενειοφόρους πολέμαρχους. Μικρές βολίδες που εκτοξεύονταν εκατέρωθεν…. κι εγώ, έχοντας αφήσει πίσω την καθημερινότητα του παιδικού μου βίου, περιπλανιόμουν πια στο πεδίο της μάχης ανάμεσα στους σπαθοφόρους, ουρλιάζοντας εντολές και χτυπώντας με την λάμα μου δεξιά κι αριστερά.


Ήμουν τυχερός γιατί είχα γονείς που διέθεταν την ικανότητα να αντιλαμβάνονται τις συναισθηματικές μου ταυτίσεις. Έτσι, μολονότι το βράδυ δεν έκλεισα μάτι επαναφέροντας διαρκώς στην μνήμη την εικόνα του επικού παιχνιδιού, η ολοκληρωτική συναισθηματική υπέρβαση έλαβε χώρα το επόμενο πρωί. Μόλις ξύπνησα άκουσα την μητέρα μου να με καλεί στο σαλόνι και… ώ θεοί, το «Κάστρα και Πολιορκητές» βρισκόταν στο τραπέζι μας! Έκτοτε, ο αρρενωπός κόσμος των αρχαίων πολεμιστών είχε ξαναγεννηθεί στο σαλόνι του οικογενειακού μου σπιτιού. Όπως επίσης και σε χιλιάδες σαλόνια της υπόλοιπης Ελλάδος.


Το «Κάστρα και Πολιορκητές» άφησε εποχή, γινόμενο μια χρυσή ανάμνηση των παιδιών της δεκαετίας του ’80. Η επική του θεματολογία και η δυνατότητα για ενεργή συμμετοχή των παικτών με κανονικές βολές, καταστροφές τειχών και εξουδετέρωση πολεμιστών, αποτέλεσαν τους κύριους λόγους της μεγάλης του επιτυχίας.

Ωστόσο, για εμάς τους ρομαντικούς, τα «Κάστρα….» διατηρούν ακόμη την αξία τους για λόγους που δεν είναι υλικά μετρήσιμοι. Αισθητικά δικαιωμένα και με συμβολισμούς ιδεατούς, ένα τραγούδι πολέμου για τους εραστές της αέναης παιδικότητας.


ΥΓ. Πρόσφατα πληροφορήθηκα ότι μέσω του διαδικτύου, κάποιοι "ιεροφάντες της αέναης παιδικότητας", κινητοποιήθηκαν απαιτώντας την επανακυκλοφορία του ιστορικού εκείνου παιχνιδιού. Ξεκινώντας την εν λόγω συζήτηση στο forum retromaniax.gr, προχώρησαν σε επαφές με εταιρίες παιχνιδιών και προσπάθησαν να οργανώσουν όσους κρατούσαν στην μνήμη τους άσβεστη την ανάμνηση των «Κάστρων..» σε μια σελίδα στο facebook. Δυστυχώς η κινητοποίηση δεν ήταν όσο έντονη θα έπρεπε και ο αριθμός των συμμετεχόντων δεν έπεισε κάποια εταιρία, προκειμένου να αποκτήσει τα δικαιώματα του παιχνιδιού και να το επανακυκλοφορήσει. 


Σε προσωπικό επίπεδο λυπάμαι γιατί ενημερώθηκα αργά για αυτή την κίνηση, ψάχνοντας τυχαία στο διαδίκτυο. Έτσι, δεν μπόρεσα να προσφέρω εγκαίρως την όποια βοήθεια θα μπορούσα, μήπως και καταφέρναμε κάτι καλύτερο. Τα κάστρα και οι πολιορκητές της παιδικής μου ηλικίας μπορεί να ισοπεδώθηκαν, από την διάθεση της μητέρας μου να πετά όσα αποκαλούσε «παλιατζούρες του σπιτιού» πριν φτάσω σε ηλικία ικανή να τα υπερασπιστώ. Ωστόσο, διατηρούνται ακόμη απόρθητα ορθώνοντας τις επάλξεις τους στο βασίλειο της καρδιάς μου.


Κι αν κάποτε θελήσω να τα ψηλαφίσω ξανά ή να αφήσω την ματιά μου να περιπλανηθεί στο μαγικό τους πεδίο μάχης, ευτυχώς υπάρχει το σπίτι του Φίλιππου Βαβουλάκη. Δίπλα στο τραπέζι με την ενσωματωμένη τσόχα του Subbuteo απλώνονται οι επικές φιγούρες των Βίκινγκς και των Βαρβάρων, περιμένοντας τα μέλη της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ να τις βγάλουν απ’ το κουτί τους.. 

Εικόνες
1) Κάπου στα 1981
2) Κάστρα και Πολιορκητές, (το κουτί της «Μεγάλης Πολιορκίας», που περιείχε ένα αρχικό set του παιχνιδιού).
3)Το παιχνίδι στημένο: Κάστρο των Βίκινγκς, Μινώταυρος και στο βάθος η Ασπίδα της Μάχης (εικόνα από το διαδίκτυο).
4)Το παιχνίδι στημένο: Δούρειος Ίππος, Τείχος και Κάστρο των Βαρβάρων (εικόνα από το διαδίκτυο).
5 ) Βίκινγκ και Βάρβαρος χρωματισμένοι (εικόνα από το διαδίκτυο).
6) Ο Δράκος της Φωτιάς, δίχως τα αυτοκόλλητα-μάτια του (εικόνα από το διαδίκτυο).
7) Κάστρα και Πολιορκητές, (το κουτί της «Μικρής Πολιορκίας», που περιείχε ένα αρχικό set του παιχνιδιού με λιγότερα εξαρτήματα από την «Μεγάλη Πολιορκία»).

Διαφήμιση του παιχνιδιού στην τηλεόραση (εκφωνητής διαφήμισης: Κώστας Σκόκος) :


- Σχόλια

Ο Flammentrupp είπε..
.

Πω πω αναμνήσεις ...
Όχι μόνο των μαγικών παιδικών χρόνων, αλλά και της συντροφιάς.
Πεδίο μάχης τα σπίτια των φίλων και οι αυλές ή τα πεζοδρόμια το καλοκαίρι.
Κάστρα, σουμπούτεο, ράλι με αυτοκινητάκια, στρατιωτάκια, πλέιμομπιλ, λέγκο
αλλά και ποδόσφαιρο, μπάσκετ, πόλεμος με ξύλινα ή πλαστικά όπλα κλπ.
Ίσως οι αναμνήσεις της μαγικής εποχής να με έχουν κάνει μη-αντικειμενικό
αλλά θεωρώ πως -παρ'όλη την τεχνολογία- οι νέες γενιές δεν θα έχουν ποτέ
αυτό το συναίσθημα.

Ίσως πάλι, να φτιάχνουν και αυτές τις δικές τους μαγικές αναμνήσεις
με όλα αυτά που εγώ αδυνατώ να κατανοήσω.
Τους το εύχομαι ...


Τετάρτη, 30 Δεκεμβρίου, 2015

ΑνώνυμοςΟ Ανώνυμος είπε...
Καλησπέρα! Το πιο πιθανό είναι να κάνω στο σχόλιο σε λάθος post
αλλα ήθελα να ρωτήσω εκτός Αθηνών αν μπορούμε να βρούμε (σε έντυπη μορφή) το περιοδικό και που.
Ευχαριστώ προκαταβολικά για την απάντησή σας!
Τετάρτη, 30 Δεκεμβρίου, 2015

Ο Γιώργος Doomsword είπε...

Δεν ξέρω τι είναι πιο επικό. Η φωτογραφία σου πιτσιρικάς ή το άρθρο για το παιχνίδι;
Τετάρτη, 30 Δεκεμβρίου, 2015



Ο Σταμάτης Μαμούτος είπε...

Flammentrupp, ζήτω ο Ρομαντισμός, ζήτω η αέναη παιδικότητα!
Ανώνυμε, μπορείς να γράψεις στο flefalo@gmail.com τα ταχυδρομικά σου στοιχεία
και θα σου το ταχυδρομήσουμε πολύ σύντομα.

Γιώργαρε, για πάντα επικάδες και χεβυμεταλάδες!

Τετάρτη, 30 Δεκεμβρίου, 2015

Ο Φίλιππος Βαβουλάκης είπε...

Ένα υπέροχο άρθρο που η ροή του κυλάει μέσα στον χρόνο
και μας ξεβγάζει στις ακτές της αλησμόνητης παιδικότητας.
Αλήθεια! Πόσοι απο εμάς καθόμασταν μπροστά απο την τηλεόραση
μόνο και μόνο για να δούμε εκείνη την διαφήμηση της El Greco,
με μόνη συντροφιά την φαντασία και την προσμονή προς την απόκτηση του;

30 χρόνια μετά ανακαλύψαμε ότί το παιχνίδι έχει και κανόνες, που το καθιστούν
πολύ πιο ενδιαφέρον και πιο περίπλοκο, χωρίς να χάνει κάτι απο την αμεσότητα του.

Χρίζει αναφοράς μία νέα έκδοση του παιχνιδιού υπό το όνομα ' Battleground' του 2007
με Ορκ και Ιππότες μαχητές πολλά και διαφορετικά όπλα για κάθε στρατόπεδο και πολύωρες μάχες.
Θα είναι μέγιστη χαρά μου να φιλοξενήσω τους Φίλους μου της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ
και μαζί να τιμήσουμε την αέναη παιδικότητα...
Τετάρτη, 30 Δεκεμβρίου, 2015

Ο Ανώνυμος είπε...

Μόλις τελείωσα ένα τεύχος του Κόναν ο βάρβαρος και άκουσα blind guardian
και ξέφυγε η φαντασία μου από τον υλιστικό κόσμο του σήμερα
και μετά διάβασα το άρθρο σας ταξιδεύω σε άλλους κόσμους φανταστικούς
μέσα από τα άρθρα σας παιδιά. Μόλις χθες πήρα και το νέο τεύχος σας φανταστική λογοτεχνία
κρίμα που δεν υπάρχει στα ελληνικά το rex mundi.



Τετάρτη, 30 Δεκεμβρίου, 2015

Ο Ανώνυμος είπε...

Το σχόλιο ανωνύμου για το rex mundi είναι δικό μου ξέχασα να βάλω το όνομα μου ο epic είμαι.

Τετάρτη, 30 Δεκεμβρίου, 2015

Ο Battle Angle είπε...

Φύλακες της Φλόγας... Της κληρονομημένης από τα αθάνατα ιερατεία της ομηρικής πολεμικής αριστοκρατίας.
Της ίδιας Φλόγας που συνέχισε να καίει κατά τη διάρκεια της εφηβείας μας.
Από τα παραμύθια, τα παιχνίδια, τις τηλεοπτικές σειρές και τα ψεύτικα -αρκετές φορές αυτοσχέδια- όπλα
που περήφανα περιφέραμε στους δρόμους και στις γειτονιές κατά τη διάρκεια των 80s, στις μουσικές,
στα αναγνώσματα και στα πεζοδρομιακά βιώματα που ολοκλήρωσαν την οικοδόμηση του φανταστικού μας κόσμου...
Όλα εκείνα ήταν που όρισαν τις επιλογές, την αισθητική, τους αξιακούς μας κώδικες,
αλλά και το ίδιο το επίπεδο συνειδητότητάς μας. Όλα εκείνα που ακόμη υπερασπιζόμαστε...
και που μόνον εμείς ξέρουμε "γιατί". Hail...
Σάββατο, 02 Ιανουαρίου, 2016

Ο Δημήτρης Αργασταράς είπε...

Όμορφο άρθρο!

«Αιών παις εστί παίζων… παιδός η βασιλήιη»
Ηράκλειτος
Τρίτη, 05 Ιανουαρίου, 2016

Ο Σταμάτης Μαμούτος είπε...

Φίλλιπε, προσδοκώ με ανυπομονησία την επερχόμενη συγκέντρωση των ρομαντικών
ανάμεσα στις επάλξεις των "Κάστρων.." και στην τσόχα του Subbuteo!
Κώστα, η σημαία της λέσχης μας κυματίζει στα χέρια του κάθε ρομαντικού.
Βαγγέλη..περιπλανώμενοι φύλακες, σκουριασμένου κλέους κι ονείρων κληρονόμοι..
Δημήτρη, τα παιδιά είναι δυνάμει θεοί!
Τετάρτη, 06 Ιανουαρίου, 2016



Ο Captain Kal είπε...
Αυτό το παιχνίδι δυστυχώς, και δεν το πρόλαβα, και ήταν και πολύ ακριβό για την τσέπη μου τότε!!!
Ήταν η μεταφορά, του “Crossbows & Catapults” του 1983, που όπως σωστά ειπώθηκε από τον Φίλιππο
πιο πάνω επανακυκλοφόρησε το 2007, σαν «Battlegrounds (2007) Version»,
με Starter Pack και αρκετά expansions.
Με σχετική θεματολογία, είχαν κυκλοφορήσει, το “Heroes Quest”, την δεκαετία του 90,
και η «Κατάβαση» από την Κάισσα, πριν από μερικά χρόνια!!!

Πέμπτη, 07 Ιανουαρίου, 2016